കാലവും പ്രപഞ്ചവും – മനുഷ്യന്റെ ആത്മീയ യാത്ര

by ദ്രാവിടൻ ഡസ്ക് September 14, 2025

കാലവും പ്രപഞ്ചവും – മനുഷ്യന്റെ ആത്മീയയാത്ര

ഭാരതത്തിലെ അതിപുരാതനകാലത്ത്, മനുഷ്യർക്ക് മാത്രമല്ല, സമസ്ത ജീവജാലങ്ങൾക്കും ഒരുപോലെ പ്രയോജനകരമായ വിജ്ഞാനവും ജീവിത മാർഗ്ഗങ്ങളും അന്വേഷിച്ചൊരു കൂട്ടം സിദ്ധന്മാർ ഉണ്ടായിരുന്നതായി വിശ്വാസങ്ങൾ പറയുന്നു. ഇവർ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അതിസൂക്ഷ്മത തിരിച്ചറിഞ്ഞ്, കാലത്തിന്റെയും ദേശത്തിന്റെയും സ്വഭാവത്തിന് അനുസരിച്ചുള്ള ധർമ–അധർമ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തി, പൊതുസമൂഹത്തിന് കൈമാറി.

എന്നാൽ ചരിത്രത്തിന്റെ പ്രവാഹത്തിൽ, ഭരണകൂടങ്ങൾ പലപ്പോഴും ഈ ധർമങ്ങളെ സ്വന്തം താൽപര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് മാറ്റിയെടുത്തു. അധികാരലോലുപരായവർ, ജനങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ആത്മീയതയുടെ പേരിൽ സാമൂഹ്യനിയമങ്ങൾ നടപ്പാക്കി, അത് മതാചാരങ്ങളായി മാറുകയും, യഥാർത്ഥ ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിലേക്കുള്ള വഴികളെ മറച്ചുവെക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതിലൂടെ, സമൂഹത്തിന്റെ മനസ്സ് നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുകയും, ആത്മീയ അന്വേഷണമല്ലാതെ അന്ധാനുസരണമാണ് ശക്തിപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

അതേസമയം, യഥാർത്ഥ സിദ്ധന്മാർ പൊതുസമൂഹത്തിൽ അജ്ഞാതരായി ജീവിച്ചു. ചിലർ ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിലേക്ക് വളർന്നു മൗനികളായി മാറി, മറ്റുചിലർ സമൂഹത്തിനകത്ത് തന്നെ പ്രവർത്തിച്ച്, ബൗദ്ധികവും ആത്മീയവുമായ വളർച്ചയ്ക്ക് സഹായകമായ പദ്ധതികൾ ആവിഷ്കരിച്ചു. ഇവരുടെ ലക്ഷ്യം ഒരിക്കലും മനുഷ്യനെ മാത്രം കേന്ദ്രീകരിച്ചതല്ല; മറിച്ച്, എല്ലാ ജീവികളുടെയും ഐശ്വര്യവും ഉന്നമനവുമായിരുന്നു.

ചരിത്രത്തിൽ മറ്റൊരു വിഭാഗം, മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിക്കാനാവാത്തവർ, നേരിട്ട് സമൂഹത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി. അവർ സ്വന്തമായി നേടിയ അറിവുകളും അനുഭവങ്ങളും പൊതുജനങ്ങളുമായി പങ്കുവെച്ചു. ഇത്തരക്കാർക്കാണ് ബൗദ്ധിക സമൂഹത്തിന്റെ മുന്നേറ്റത്തിൽ വലിയ പങ്ക് വഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഭാരതീയ ചിന്താവ്യവസ്ഥ ഇവരെ ചാര്വ്വാകൻമാർ, കാണാതന്മാർ എന്നിങ്ങനെ വിളിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, അവരുടെ സംഭാവനകൾ സമൂഹത്തെ ഭൗതികമായും മാനസികമായും വളർത്തി.

ഇന്നത്തെ കാലത്ത്, മതങ്ങളുടെയോ സാമൂഹ്യനിയമങ്ങളുടെയോ നിയന്ത്രണത്തിൽ മാത്രം തുടരാതെ, ഓരോ വ്യക്തിയും ആത്മീയ വളർച്ചയുടെ വഴിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. പ്രപഞ്ചത്തിന് ലക്ഷ്യബോധങ്ങളില്ല, പക്ഷേ മനുഷ്യൻ അവിടത്തെ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ സ്വന്തമായുള്ള അർത്ഥം കണ്ടെത്താനാകും. അതാണ് ആത്മീയ യാത്രയുടെ സാരം.

1. ആദിമാന്വേഷണം

ആദിമനുഭവങ്ങളിൽ നിന്നു മനുഷ്യൻ ചോദ്യം ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങി:
“അഹം കിം? (ഞാൻ ആരാണ്?)”
പ്രകൃതിയുടെ വിസ്മയങ്ങൾ – സൂര്യൻ, നക്ഷത്രങ്ങൾ, മഴ, കാറ്റ് – എല്ലാം ഭയത്തെയും ഭക്തിയെയും ഉണർത്തി.
ഈ ചോദ്യങ്ങൾ തന്നെയാണ് മനുഷ്യനെ ആത്മീയ അന്വേഷണത്തിലേക്ക് നയിച്ചത്.

ഉപനിഷത്തുകളിൽ പറയുന്നുണ്ട്:

“യോ വൈ ഭൂമാ തദമൃതം – അനന്തതയാണ് അമൃതം.” (ഛാന്ദോഗ്യോപനിഷത് 7.23.1)
അത് പറയുന്നു, പരിമിതങ്ങളല്ല, അനന്തതയാണ് സത്യവും മോക്ഷവും.

2. സിദ്ധന്മാരുടെ സാന്നിധ്യം

ഭാരതത്തിൽ സിദ്ധന്മാരും ഋഷിമാരും കാലങ്ങളായി അദൃശ്യമായും, എന്നാൽ സമൂഹത്തിന്റെ ആന്തരിക വളർച്ചയ്ക്ക് മാർഗ്ഗദർശികളായും നിലകൊണ്ടിരുന്നു.
അവരുടെ ലക്ഷ്യം:

ജീവജാലങ്ങളുടെ സമഗ്ര ഉന്നമനം
ധർമ്മ–അധർമ്മങ്ങളുടെ സമയാനുസൃത വ്യാഖ്യാനം
വ്യക്തിയുടെ ആത്മാന്വേഷണത്തിന്‍റെ പ്രോത്സാഹനം

ഗീതയിൽ ശ്രീകൃഷ്ണൻ അർജുനനോട് പറയുന്നു:

“സ്വധർമേ निधनṁ ശ്രേയഃ, പരധർമോ ഭയാവഹഃ.” (ഭ.ഗീ. 3.35)
ഒരാളുടെ ആത്മസത്യത്തെ അന്വേഷിക്കുകയെന്നതാണ് ധർമ്മം; അന്ധമായി മറ്റൊരാളുടെ മാർഗ്ഗം പിന്തുടരുന്നത് ഭയാവഹമാണ്.

3. ഭരണകൂടത്തിന്റെ വികൃതികൾ

എന്നാൽ കാലാകാലങ്ങളിൽ ഭരണകൂടങ്ങൾ – രാജാക്കന്മാരോ മതസ്ഥാപനങ്ങളോ –

ആത്മസത്യങ്ങളെ നിയമങ്ങളാക്കി,
അന്വേഷണത്തെ ആചാരങ്ങളാക്കി,
മോക്ഷത്തെ ഭരണോപകരണമായി മാറ്റി.

അതിലൂടെ സമൂഹം ആത്മാന്വേഷണത്തിൽ നിന്ന് അന്ധാനുസരണത്തിലേക്ക് വഴുതിപ്പോയി.
സിദ്ധവാക്യങ്ങളിൽ പറയുന്നുണ്ട്:

“ആചാരം മറന്ന്, അറിവ് അന്വേഷിക്ക.”
അത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് – സത്യാന്വേഷണം മാത്രമാണ് സ്ഥിരം, ചടങ്ങുകൾ താൽക്കാലികം.

4. മറ്റൊരു വിഭാഗത്തിന്റെ പങ്ക്

എന്നാൽ ചിലർ, മനസ്സിനെ പൂർണ്ണമായി ശമിപ്പിക്കാനാകാതെ, സമൂഹത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി.
അവർ അവരുടെ കരുണയും അറിവും പങ്കുവച്ചു.
പൊതു സമൂഹം ഇവരെ പലപ്പോഴും ചാര്വ്വാകന്മാർ, കാണാതന്മാർ എന്ന് വിളിച്ചു.
പക്ഷേ, യാഥാർത്ഥത്തിൽ അവർ തന്നെ ബൗദ്ധിക സമൂഹത്തിന്റെ നവോത്ഥാന വിത്തുവിത്തുകാർ ആയിരുന്നു.