ശബ്ദങ്ങളുടെ നഗരമായ ക്ലബ്ഹൗസിൽ ആ രാത്രി മഴയുണ്ടായിരുന്നു.
മൈക്കിലൂടെ പെയ്യുന്ന ചെറിയ ചിരികളും ശ്വാസവുമായിട്ടാണ് ആ മഴ വീണത്.
ഇന്ദ്രജിത് ഒരു അന്യനായ ശ്രോതാവായിരുന്നു —
അവന്റെ ചെവിയിൽ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ പതിഞ്ഞ ശബ്ദം,
മഴയിൽ മൃദുവായി പാടുന്ന ഒരാളുടെ ശബ്ദം പോലെ.
അവൾ ഭദ്രദേവി — പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ പോലും വാക്കുകൾക്ക് പുഷ്പവാസനയുണ്ടാകുന്നവൾ.
അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ വാക്കുകൾ കടലിനെ പോലെ മടങ്ങിയെത്തും,
മധുരമായ ഒച്ചകൾക്കിടയിൽ ഒരു ആത്മാവിന്റെ വിരൽതുമ്പ് പോലെ സ്പർശം.
“ഹായ്…” — അത്രയേ പറഞ്ഞുള്ളൂ അവൾ.
പക്ഷേ ആ “ഹായ്” നാദം ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ മുഴങ്ങിപ്പോയി.
അത് ശബ്ദമല്ലായിരുന്നു — അത് പ്രതീക്ഷയുടെ തുടക്കം ആയിരുന്നു.
രാത്രികൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ അവർ സംസാരങ്ങൾക്കപ്പുറം നീങ്ങി.
വാക്കുകൾക്കിടയിൽ ചില മൗനങ്ങൾ ഉണ്ടായി,
അവ മൗനങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു അവരുടെ പുതിയ ഭാഷ.
ഭദ്രദേവി പാടിയപ്പോഴൊക്കെ അവൻ മിണ്ടാതിരുന്നതു,
അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ തനിക്ക് മറുപടി കിട്ടുന്നുവെന്നുറച്ചതുകൊണ്ട്.
മിഥുനരാശിയുടെ ഇരട്ട ബോധങ്ങൾ പോലെ അവർ രണ്ടായി,
പക്ഷേ ഒരേ തരംഗത്തിൽ ജീവിക്കുന്നവരായി.
അവസാനം, അവൻ ചോദിച്ചു —
“ഇത് സ്നേഹമാണോ?”
അവൾ മൃദുവായി ചിരിച്ചു പറഞ്ഞു —
“അല്ല, ഇത് പ്രതീക്ഷയുടെ ആദ്യഘട്ടം മാത്രം.”
അവളുടെ വാക്കുകൾക്ക് ശേഷം ഒരു നീണ്ട മൗനം.
മൈക്ക് ഓഫ്‌ ആയതുപോലെ, ലോകം മുഴുവൻ ശാന്തമായി.
പക്ഷേ ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ ആ ശബ്ദം ഇപ്പോഴും മുഴങ്ങുന്നു —
പ്രതീക്ഷയുടെ നാദം.
തുടർച്ചയായ രണ്ടാം ഘട്ടം — “ആകർഷണം”
This post has already been read 132 times!
![THE NUN PART : 2 [ രണ്ടാം ഭാഗം ] (അപ്പു)](https://dhravidan.com/wp-content/uploads/2021/02/the-nun-370x260.jpg)
